و اما بعد راحت باش

سلام

بالاخره فرمانده محترم آزاد باش فرمودند و بالاتر از آن:  گروهان در اختیار خود.

خوب ما هم الان کاملاً ذوق زده شده­ایم. چون بعد کلی گروهان به صف و... ما را هم اختیاردار کرده­اند. با اختیار مرحمتی حضرات به وطن برگشتیم و دیگه میشه از این به بعد اگر عنایتی از حضرت ربوبی بود، دوباره دست به تایپ شد.

داشتم با خودم فکر می­کردم چه جوریه که ما مسلمونها وقتی می­خواهیم به هدفی برسیم، به شیطانی­ترین روشها هم فکر می­کنیم. مثلاً زیر آب طرف زده می­شه منتها چون مذهبی هستیم، با عبارت: «نمی­خواهم غیبت کنم ها، اما...» یا «من باب مشورت اینو بدونی هم بد نیست که فلانی در فلان وقت و جا و... یه بار ... کرده البته من نمی­خواهم گناهش بشورم». یا اینکه «با فلانی در مورد شما صحبت کرده­ام که نظرشون در موردتون مثبت باشه» و الی آخر.

اگر هر طوری که بود به هدف نائل شدیم، که فبها المراد، دیگه وقتش که از تقدیر و هر چی که قسمت باشه همون می­شه، احسان حضرت حق و دستگیری حضرت زهرای مرضیه سلام الله علیها و سایر حضرات معصومین علیهم­السلام حرف بزنیم. و سرفرصت بشینیم سفرهای زیارتی خودمون را برای دیگران نقل کنیم و از حال و هوای خاص اونجا و خلاصه یه ریزه اشک دور حدقه چشم و آرزوی روزی شدن مجدد...جا.

و اگر نشد،

حقمان بود یا نبود. خلاصه اونی که ما می­خواستیم نشد:

تا آخر عمر وظیفه شرعی! (البته شرع مقدس شیطانی) می­دونیم که در هر جمعی شخصیت اون فردی که نتونسته­ایم نظر مساعدش را بگیریم، مورد تحقیر قرار دهیم. اشکالاتش را بقدری بزرگ کنیم که دیگران حیرت کنند که چرا اصلاً یه همچو موجودی را خدا آفریده و اون داره در کره زمین زندگی میکنه!

واقعاً چگونه است که هرکسی با هر حس و حالی، باز هم می­تونه خاطراتی ازحال و هوا خاص زیارت و... صحبت کنه.

خدایا یعنی می­شه اینها را جمع کرد؟! یا این حس و حال ما هم نفخه شیطانی تا باد دماغ ما رو پُرِ پُر بکنه؟!

خدایا اگر حس و حالهای مذهبی و معنوی ماها این جوریه، وای به حال بقیه حالات روحی ما.

یا حق